Infinito.
Nun ingrávido silencio
permanecen o espanto
e as tembras
cando ó abrila porta
unha corrente de vento
invisible, húmeda, reveladora
–chámalle destino,
ladridos de infantes
ou voces de cans–
danos a boa nova:
“a morte marchouse pra non volver”
e todos miran o suicida
que todavía patalea
coa gorxa rota
e a lingua inchada
colgado dunha tremorosa viga.
Infinito.
En un ingrávido silencio
permanece el espanto
y las tinieblas
cuando al abrir la puerta
una corriente de viento
invisible, húmeda, reveladora
–llámalo destino,
ladridos de infantes
o voces de perros–
nos da la buena nueva:
“la muerte se marcho para no volver”
y todos miran al suicida
que todavía patalea
con la garganta rota
y la lengua hinchada
colgado de una viga temblorosa.