Infinito

  

Infinito.

Nun ingrávido silencio

permanecen o espanto

e as tembras

cando ó abrila porta

unha corrente de vento

invisible, húmeda, reveladora

–chámalle destino,

ladridos de infantes

ou voces de cans–

danos a boa nova:

“a morte marchouse pra non volver”

e todos miran o suicida

que todavía patalea

coa gorxa rota

e a lingua inchada

colgado dunha tremorosa viga.

 

 

Infinito. 

En un ingrávido silencio

permanece el espanto

y las tinieblas

cuando al abrir la puerta

una corriente de viento

invisible, húmeda, reveladora

–llámalo destino,

ladridos de infantes

o voces de perros–

nos da la buena nueva:

“la muerte se marcho para no volver”

y todos miran al suicida

que todavía patalea

con la garganta rota

y la lengua hinchada

colgado de una viga temblorosa.